του Σταύρου Καρκαλέτση *
Η τελευταία συνάντηση Χριστόφια-Έρογλου, δείχνει πως η όλη υπόθεση εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία, που θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάμματα.
Από Γενεύη (Αύγ. 1974) σε Γενεύη (Ιαν. 2011) χωρίς ΤΙΠΟΤΑ να έχει αλλάξει.
Η Ελλάδα άνοιξε διάπλατα τις ευρωπαικές θύρες στους Τούρκους, με όλες τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις σε ρόλο κλόουν-τελετάρχη των τουρκικών εισοδίων στην Ευρώπη. Δίχως κανένα αντάλλαγμα. Δίχως να αποχωρήσει ένας, έστω ένας Αττίλας από την Κύπρο. Και με τα οικόπεδα της Αναβύσσου και του Σουνίου να πωλούνται προσεχώς ”με φως, νερό, τηλέφωνο και απεριόριστη θέα τον τουρκικό στόλο”.
Τι γίνεται όμως στην Κύπρο; Ενεργειακό και προεκτατικά γεωστρατηγικό παιχνίδι για γερά νεύρα. Απούσης της Αθήνας, όπου όλοι ασχολούνταν με την εισβολή των Μαροκινών στο ΄΄ελεύθερο ανοιχτό (από πάσης απόψεως) πανεπιστήμιο”, ο Χριστόφιας έχει διαρρήξει το εσωτερικό μέτωπο. Είναι τώρα μόνος, αφού στα υπόλοιπα κόμματα όλο και δυναμώνουν οι αντιδράσεις στην ”Χριστόφια δώστα όλα” (στους Τούρκους) πολιτική.
Αλλού είναι όμως η ουσία. Στην μόνη θετική κίνηση της Λευκωσίας τα τελευταία χρόνια (τη συμφωνία με τους Ισραηλινούς για την ΑΟΖ), παρείσφρυσε σκληρό παρασκηνιακό πόκερ. Με δύο υπό διαμόρφωση άξονες: Ισραήλ-Noble Energy-ΓΑΠ από τη μιά. Η αμερικανο-εβραική κοινοπραξία πιέζει για ”fast deal” και υλοποίηση του φιλόδοξου σχεδίου μεταφοράς φυσικού αερίου, με δρομολόγιο Χάιφα-Βασιλικό (Κύπρος) και από εκεί το λόγο έχει ο ελληνικός εφοπλισμός. Ο Χριστόφιας φρόντισε από πλευράς του να ανοίξει δεύτερο άξονα: Με Μεγ. Βρετανία και Shell. Πιθανότατα αποσπώντας αγγλικές διαβεβαιώσεις (ξέρουμε όλοι πόσο αξιόπιστες) για πιέσεις στην Τουρκία, η οποία (πάλι ξέρουμε όλοι, που) τις γράφει κανονικά.
Αν επιβεβαιωθούν οριστικά τα περί γιγαντιαίων κοιτασμάτων στο ισραηλινό ”Λεβιάθαν” και το κυπριακό ”οικόπεδο 12”, αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής τι μεγέθους συμφέροντα θα συγκρουστούν εκεί: πραγματικά κολοσσιαία. Συμφέροντα γεωστρατηγικά, ενεργειακά, κοινοπραξιακά.
Δεν χρειάζεται να θυμίσω το ασύγκριτο πλεονέκτημα που θα είχε σήμερα ο Ελληνισμός στην υπόθεση του φυσικού πλούτου της Ανατ. Μεσογείου, αν ίσχυε το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδος-Κύπρου (Ναι! Του δόγματος που ο ψευδοεκσυγχρονιστικός σημιτισμός ενταφίασε στο Τυμπάκι, όπου και το ”κοιμητήριο” των S-300 PMU. Αλήθεια, βολή των ρωσικών συστοιχιών θα γίνει ποτέ, όπως ζητά το ΓΕΑ κάτι χρόνια τώρα; Ή ούτε αυτό επιτρέπεται;)
Αν το δόγμα ήταν ζωντανό, Ελλάδα και Κύπρος θα ήλεγχαν σε κάποιο βαθμό (μέσω S-300 και όχι μόνο) τη μεταξύ τους θάλασσα, εγγράφοντας σήμερα υποθήκες. Ο πολύτιμος και νευραλγικός αυτός θαλάσσιος χώρος θα αναδείκνυε γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά την ενωμένη ισχύ των δύο κρατικών υποστάσεων του Ελληνισμού.
Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Η Ιστορία επιστρέφει στο ραντεβού, ακόμη και αν υπήρξες δειλός, ανάξιος εραστής της. Τι μπορεί και πρέπει να γίνει τώρα λοιπόν;
Η πρόταση υψηλής στρατηγικής ¨για κυπριακό-ΑΟΖ-ανατολική Μεσόγειο που ακολουθεί, ξεκαθαρίζεται πως δεν αφορά τις τωρινές κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας. Διότι ούτε θέλουν, και ούτε μπορούν. Ελπίζω όμως να την προσέξουν κάποιοι άλλοι, που ίσως κυβερνήσουν αύριο.
Συμπυκνωμένα:
1. Εγκατάλειψη του κάλπικου και ευθυνόφοβου ”η Λευκωσία αποφασίζει, η Αθήνα συμπαρίσταται”. Το νέο δόγμα θα μεταφράζεται όχι σε ψοφοδεή συμπαράσταση αλλά σε ενεργή ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ.
2. Σύσταση πανεθνικού συμβουλίου συντονισμού Ελλάδος-Κύπρου (πρωθυπουργοί, ΥΠΕΞ, υπουργ. οικονομικών, ΓΕΕΘΑ, αρχηγοί Όπλων, ΕΥΠ κτλ). Το συμβούλιο θα συνεδριάζει εκ περιτροπής, Αθήνα και Λευκωσία, και τουλάχιστον ανά τρίμηνο. Αυτό θα χαράσσει την κοινή στρατηγική, ρεαλιστικά-αποτρεπτικά και όχι φοβικά-ενδοτικά, όπως συμβαίνει σήμερα.
3. Συμφωνία ΑΟΖ με Λευκωσία. Χθες, όχι αύριο!
4. Αναζήτηση συμμαχιών που ανοίγουν το δρόμο σε νέα γεωστρατηγικά δεδομένα. Η βολιδοσκόπηση των Ισραηλινών, για διάθεση στην ελληνική πολεμική αεροπορία αεροδρομίου στο Ισραήλ, γνωρίζει κανείς στην κυβέρνηση ΓΑΠ τι ακριβώς σημαίνει (τεχνικά-επιχειρησιακά) για αεροπορική κάλυψη της Κύπρου; Αμφιβάλλω…
5. Μεσοπρόθεσμα, και εφ’ όσον υπάρξει αναπτυξιακή προοπτική και restart της οικονομίας, ενεργοποίηση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου, ο οποίος θα είναι το ”εργαλείο” για ασφαλή άσκηση των ελληνικών (ελλαδικών και κυπριακών) κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ανατολική Μεσόγειο, για έρευνα, εξόρυξη και ότι άλλο δικαιούμαστε βάσει του Διεθνούς Δικαίου.
Κοντολογής: ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ – ΑΠΟΤΡΟΠΗ – ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΝΕΕΣ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ.
Ξανατονίζεται πως μια τέτοιας έκτασης και έντασης, σταδιακή πάντως, ”επιστροφή” των Ελλήνων στα νερά του Κίμωνος και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στις γνώριμες θάλασσες ανάμεσα Καστελλόριζου και Πάφου, αφορούν ΑΛΛΟΥ ΤΥΠΟΥ ηγεσίες, άλλου τύπου κυβερνήσεις. Που να διαβάζουν Θουκυδίδη και Κονδύλη. Που να έχουν διάθεση διαχείρισης και ανάσχεσης του τουρκικού αναθεωρητισμού, όχι ”ευελιξίας” (έτσι λέγεται σήμερα ο εκγιουσουφακισμός της εξωτερικής μας πολιτικής).
Απέναντι στο στρατηγικό βάθος του Νταβούτογλου, μόνο στρατηγικό πάτο έχουμε φοβισμένοι να επιδείξουμε; Εκτός κι αν πιάσαμε πάτο ήδη….
* Ο Σταύρος Καρκαλέτσης είναι αυτός που το 1996 εισήγαγε το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου στην ελληνική βιβλιογραφία. Το 2004 υπήρξε εκ των επικεφαλής στην ”ΠΑΓΚΥΠΡΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ για το ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ” και σήμερα διευθύνει το ”ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ & ΔΙΕΘΝΩΝ ΑΝΑΛΥΣΕΩΝ”
